ένα ιππότης με ψυχή ...

ο ιππότης έφυγε λαβωμένος από την ίδια του την βασίλισσα που τόσο λάτρεψε , και με όσες δυνάμεις του απέμειναν καβάλησε το άλογο του …. το άφησε να τον οδηγήσει στο πουθενά χωρίς να έχει την αίσθηση της διαδρομής .… ο καιρός χόρευε με όλα τα στοιχειά της φύσης , μα το άλογο τον οδήγησε σε μια παραλία …. μολυβένιος ουρανός κύματα τεράστια , αστραπές , καταιγίδες ήταν το τοπίο μιας αλλιώτικης φύσης …. Ο ιππότης κατέβηκε από το άλογο του , περπάτησε προς την θάλασσα , γονάτισε μπροστά της , κάρφωσε το σπαθί του στην άμμο , με τις λιγοστές του δυνάμεις έβγαλε την στολή του , και τα έβαλε με στοιχειά της φύσης … στήθηκε στα γόνατα με κατεβασμένο το κεφάλι και δεχόταν αδιαμαρτύρητα τα χτυπήματα από την καταιγίδα … ο αέρας λυσσομανούσε , η βροχή τον μαστίγωνε παντού ακατάπαυστα , τα κύματα έφταναν μπροστά στα πόδια του προσπαθώντας να τον παρασύρουν στην θάλασσα , μα ο ιππότης δεν λύγισε ούτε μια φορά … ήθελε το ξέσπασμά τους πάνω του … μετά από πολλές ώρες πάλης τα στοιχειά τον λυπήθηκαν … σιγά σιγά υποχωρούσαν υποκλινόμενα ... Η θάλασσα φόρεσε και πάλι την γαλήνη της , ο αέρας τον χάιδεψε απαλά , η βροχή του χάρισε τις τελευταίες σταγόνες στο πρόσωπο του , τα σύννεφα μεταμορφώθηκαν σε αυλαία και άνοιξαν …. ο καταγάλανος ουρανός και ο ήλιος του χαμογέλασαν …. ένα αλλιώτικο καλοκαιρινό τοπίο δέσποζε με ζωγραφιά τον ιππότη … ο ιππότης σηκώθηκε … πλησίασε την θάλασσα , την αγκάλιασε και κολύμπησε … βαπτίστηκε μέσα της … γεύτηκε την αλμύρα της στις πληγές του , αλλά δεν έβγαλε ούτε μια άχνα πόνου … ένα μικρό κύμα τον αγκάλιασε και σιγά σιγά τον εναπόθεσε απαλά στην παραλία … ο ιππότης ήταν ξανά ζωντανός … και ξαναγεννήθηκε ένας αλλιώτικος ιππότης … φόρεσε ξανά την στολή του και με σίγουρα βήματα πλησίασε σε το άλογο του … ανέβηκε στην ράχη του , έσκυψε στο κεφάλι του , το χάιδεψε και του ψιθύρισε στο αφτί …

_ εαυτέ μου προχωράμε …. Η ζωή τώρα ξεκινάει …