... ταξίδια μέσα απο το πορφυρό χρώμα του κρασιού ... ερωτογητέματα ... { keep dreaming } ....

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

{καρδιά μου παρασύρεσαι}...


_Μαρικάκι μου Μαρικάκι μου. Τούτο το κομμάτι από έλατο είναι από τα πιο δύσκολα μονοπάτια από τα Λευκά Όρη. Μόνο τα αγριοκάτσικα μπορούσαν να με οδηγήσουν σε αυτό το μονοπάτι γιάντα ήθελα να σου κάνω ένα δώρο ξεχωριστό. Μαρικάκι σε αγαπάω. Δικό σου το πιο όμορφο κομμάτι από έλατο. Σου αρέσει Μαρικάκι μου; Μπορώ να σε φιλήσω;
_ Γιαννιώ δεν θέλω το κλωνάρι που μου χαρίζεις. Δεν έχουμε κάτι να μοιραστούμε μεταξύ μας πιά. Τελειώσαμε. ο Μανωλιός με αγαπάει και…
_Και; ... Μη συνεχίσεις Μαρικάκι. Ένας από τσι δύο μας έπαιξε τσε έχασε στο τέλος. Μυρίζει πολύ όμορφα το έλατο αλλά δεν σου αξίζει το άρωμα του. Μύρισε το άρωμα του Μανωλιού από δω τσε πέρα. Μαρικάκι είσαι πολύ πουτάνα!!! Μαρικάκι σου χάρισα ζωή από τη ζωή μου, δεν είχα λεφτά να αγοράσω τα πλούτη που ονειρεύτηκες μα ρισκάρισα για τούτο το κλαδί από έλατο! Με ζήλεψαν ακόμα και τα περήφανα κρι κρι που δεν θα τα κατάφερναν να πηδήξουν το γκρεμό για το πλησιάσουν, μα εγώ το κατάφερα γιατί το έκανα για τον αλήτη τον έρωτα μου που πίστεψα σε αυτόν. Μαρικάκι δεν αξίζεις φράγκο! Φύγε από μπροστά μου!
_ Γιαννιώ τελειώσαμε. Φτωχός ήσουνα και δεν έχεις να μου δώσεις κάτι παραπάνω μα ο Μανωλιός θα με κάνει αρχόντισσα με τα πλούτη του. Μη με ξαναενοχλήσεις. Πάντως το κλαδί από το έλατο μυρίζει το πιο όμορφο άρωμα που έχω μυρίσει ποτέ. Τι με κοιτάς έτσι Γιαννιώ; Τελειώσαμε είπαμε. Είμαι πια με το Μανωλιό. Αντίο…
Ο Γιαννιός κρατάει ακόμα το κλωνάρι από το έλατο και το μυρίζει. Της χαμογελάει πικραμένος και πετάει με δύναμη το κλωνάρι στο γκρεμό. Αυτή τον κοιτάζει παράξενα με την αντίδραση του μα δεν προλαβαίνει να τον ρωτήσει γιατί τα είδε όλα από τις κινήσεις του που έμοιαζαν με κινηματογραφική ταινία. Αισθάνθηκε δυό αναλαμπές, μεγάλο πόνο στα μάγουλα από τα απανωτά χαστούκια του και πριν προλάβει να αντιδράσει, να αντισταθεί ή να κλάψει σφραγίστηκαν τα χείλη της από το φιλί του. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί την κρατούσε τόσο σφιχτά στην αγκαλιά του, μα τόσο σφιχτά. Είχε πολύ δύναμη ο άτιμος... Δεν μπορούσε καν να αμυνθεί από τη δύναμη και το πάθος του φιλιού του. Ο Γιαννιός δεν μιλούσε μα μιλούσαν οι χείμαρροι από τα δάκρυα του και η τελευταία άμυνα από τα φιλιά του. Το Μαρικάκι πολεμούσε για την υποτιθέμενη ιδεολογία και τις εγωιστικές απόψεις της προσπαθώντας να ξεφύγει από τον κλοιό από τα μπράτσα του αλλά έδειχνε τόσο αδύναμη. Οι απόψεις μέσα από τον κόσμο συναισθημάτων την έκανε να αναιρέσει την αυστηρότητα της απέναντι του και να αφεθεί. Ο Γιαννιός σταματάει να της χαρίζει τον κόσμο των συναισθημάτων του, την παραμερίζει και την ξαναχαστουκίζει λέγοντας της…
_ Μαρικάκι τελειώσαμε. Είσαι μεγάλη πουτάνα και με ταξίδεψες μέσα από τον κόσμο των επιθυμιών μου… Το δάσος με τις νεράιδες υπήρξε ψεύτικο, η μαγεία χάθηκε μέσα από το παραμύθι σου παραμυθένια μου μα το κλωνάρι από το έλατο που πέταξα στο γκρεμό αν βγάλει ρίζες και επιβιώσει είναι γιάντα θα το θρέφεις εσύ με τσι αναμνήσεις. Εγώ τα πέταξα όλα στο γκρεμό γιάντα δεν μου άξιζες… Θέλεις ακόμα μια τελευταία ανάμνηση από εμένα; Έτσι, για να με θυμάσαι…
_ Ναι Γιαννιώ… Θέλω την τελευταία ανάμνηση από σένα. Ας πούμε ~αντίο~ με αλήθειες… Μπορείς να μου τις χαρίσεις;
_ Θέλω να με θυμάσαι για πάντα στη ζωή σου Μαρικάκι τσε πάντα θα με θυμάσαι τσε είμαι πολύ σίγουρος γι’ αυτό… Μάθια μου…. πρέπει να το κάνω… Πουτάνα «καρδιά μου παρασύρεσαι και λάθη όλο κάνεις»!
Ένα διπλό χαστούκι ακόμα την έκανε να νοιώσει τόσο πόνο, μα τόσο πόνο που πραγματικά την σημάδεψε… Τι σημασία έχει αναγνώστη να μάθεις το τέλος αυτής της ιστορίας; … Σημασία έχει πως οι αληθινές σταγόνες συναισθημάτων πονάνε πολύ….