ένα κόκκινο τριαντάφυλο ....

Σταματάω μπροστά στην είσοδο μια μονοκατοικίας .. ένα υπέροχο τριαντάφυλλο κινεί την προσοχή μου ... είναι πορφυρό και επιβλητικό ... δεν ξέρω , αλλά ξεχωρίζει από όλα τα άλλα τριαντάφυλλα ... το κοιτάζω και το θαυμάζω ... οι θύμισες με γυρίζουν πίσω στα παιδικά μου χρόνια ... θυμάμαι το πρώτο τριαντάφυλλο που έκλεψα όταν ήμουν μικρός ... ο γείτονας μου είχε πάντα τα καλύτερα τριαντάφυλλα , και καμάρωνε για αυτά ... ήταν η αγάπη του ... εγώ καμάρωνα  όμως την Ιωάννα , και μετά τα τριαντάφυλλα ... έμενε στο παραδίπλα σπίτι , και μας χώριζαν οι μάντρες ... αλλά πάντα πήδαγα τις μάντρες , όταν άκουγα πως έπαιζε με τις φίλες της ... κοιτούσα κρυφά και πρόσεχα τον τρόπο που γελούσε και τον αυθορμητισμό της ... είχε το πιο όμορφο  χαμόγελο για μένα … και μου άρεσε τόσο πολύ η Ιωάννα , μα τόσο πολύ … όμως και οι τριανταφυλλιές του γείτονα όμως δεν με αφήναν αδιάφορο όταν κοίταζα τον κήπο του … μια μέρα καθώς κοίταζα τον κήπο του κυρ Αντώνη ένα υπέροχο πορφυρό τριαντάφυλλο με μάγεψε ... ξεχώριζε από όλα τα άλλα , και αν το έκοβα που θα το χάριζα ? … θα το χάριζα στην Ιωάννα και θα της το πρόσφερα με το πιο  όμορφο χαμόγελο μου ... θα της έλεγα πως το βρήκα κάπου , το έκοψα αυθόρμητα και … θα έφτιαχνα όμορφα ψέματα για να με πιστέψει … δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ …. πήδηξα την μάντρα και κοιτώντας κλεφτά , αποφασίζω και το κόβω ... το έκοψα ,  πήγα να φύγω , αλλά ένα χέρι με πιάνει από στον ώμο και με φέρνει δυο σβούρες  … πάγωσα ... ο κυρ Αντώνης με έπιασε να κλέβω από τα αγαπημένα του τριαντάφυλλα ... γίνομαι πιο κόκκινος από το τριαντάφυλλο από την ντροπή μου  ... τρέμω ολόκληρος , λες και περίμενα να με στείλουν στο εκτελεστικό απόσπασμα ... είμαι κλέφτης ... το βλέμμα του κυριαρχεί επιβλητικά επάνω μου και θέλω η γη να με καταπιεί ... καταλαβαίνει πως δεν είμαι κλέφτης από το βλέμμα μου , αλλά  εγώ υποφέρω  πολύ μέσα μου ... βάζω τα κλάματα μπροστά του θέλοντας να του πώ πως δεν είμαι κλέφτης και πως το έκοψα για μένα επειδή μου άρεσε … δεν θα του έλεγα ποτέ τον λόγο ... ο κυρ Αντώνης με κοιτάζει έκπληκτος , ίσως γιατί δε περίμενε να αντιδράσω έτσι , προσπαθεί να με ηρεμήσει και μου λέει με χαμόγελο ..." πάρε το τριαντάφυλλο που έκοψες  και να το δώσεις στην Ιωάννα ...  για αυτήν δεν το έκοψες ή κάνω λάθος ?  σε έχω δεί πολλές πολλές φορές να πηδάς τις μάντρες και να κρυφοκοιτάζεις την φίλη σου την Ιωάννα … κάνω λάθος ? …“ ... έμεινα έκπληκτος από την ερώτηση του … με βλέμμα ενοχής και με δάκρυα στα μάτια απλά του γνέφω το κεφάλι μου ... με χαϊδεύει στο κεφάλι και μου λέει με ευγενικό χαμόγελο … " δικό σου το τριαντάφυλλο ... το κέρδισες με το σπαθί σου …. έτσι είναι οι παιδικοί έρωτες … αθώα όπως αυτά τα τριαντάφυλλα … χάρισε της το .. δεν θα το πω πουθενά γιατί και εγώ ερωτεύτηκα  ... έλα , σκούπισε τα δάκρυα σου και πήγαινε να την προλάβεις …  " ... ο κύριος Αντώνης απομακρύνθηκε  με ύφος που έμοιαζε να του θύμιζε κάτι από το παρελθόν του …. κρατάω  το τριαντάφυλλο και τρέχω αλαφιασμένος ... αισθάνομαι πολύ άσχημα για αυτήν την κλεψιά μου … σταματάω πιο κάτω , κάθομαι στο πεζοδρόμιο ,  και ξαναβάζω τα κλάματα κρατώντας το τριαντάφυλλο στα χέρια μου καθισμένος με το κεφάλι σκυφτό …. κοιτάζω το τριαντάφυλλο , και ξανά ξεσπάω σε λυγμούς …. Γιατί μου χάλασαν το όνειρο ? … όμως το τριαντάφυλλο δεν της το χάρισα ποτέ... ήθελα να μην μάθει κανείς ποτέ πως αυτό που κάνω είναι για μένα και μόνο για μένα ... συνέρχομαι μετά από πολύ ώρα … αποφασίζω να γυρίσω στο σπίτι , αλλά με τα χέρια άδεια … αυτό το τριαντάφυλλο δεν το πήρες ποτέ Ιωάννα μου ... το άφησα στο πρώτο κατώφλι που είδα στον δρόμο μου …. δεν έφταιξα εγώ Ιωάννα , αλλά …. γαμώτο …. και ήθελα τόσο πολύ να στο χαρίσω ......