... ταξίδια μέσα απο το πορφυρό χρώμα του κρασιού ... ερωτογητέματα ... { keep dreaming } ....

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Ο Μανωλιός και ο δάσκαλος ....



_ Μανωλιό σήκω και πες το μάθημα … Μανωλιό σου μιλάω! … είπα πες το μάθημα … Μανωλιό σου μιλάω! … που ταξιδεύεις ? .. καταίεις το μάθημα ή δεν το καταίεις ? …

_ δάσκαλε δεν καταίω το μάθημα … δεν είμαι εδώ … μάλωσε με όσο θέλεις μα το μάθημα δεν το καταίω … ρώτησε τσι άλλους που το καταίουν … δάσκαλε βάλε μου κουλούρι σαν βαθμό … προδόθηκα …

_ ήντα λες Μανωλιό ? … δεν καταίεις το μάθημα ? … σαράντα βεργές θα είναι η τιμωρία σου ! … σε έχω άχτι και ο πατέρας σου μου είπε πως μόνο με το ξύλο θα βάλεις μυαλό … θα σε κάνω άνθρωπο … άπλωσε τα χέρια σου … η τιμωρία σου θα είναι οι βεργές και το κουλούρι που θα σου βάλω … γιατί είσαι αδιάβαστος ? …

_ δάσκαλε δεν θα σου απαντήσω σε τίποτα … μάλωσε με … ξέρω πως ο πατέρας μου θα … δεν θέλω σαράντα βεργιές αλλά περισσότερες … χτύπα με δυνατά … βάλε μου μυαλό δάσκαλε … μην πεις πράμα στον πατέρα μου όμως … δεν μπορώ την ζώνη του σαν με χτυπάει όταν …. πονάει δάσκαλε να είναι κάποιος ονειροπόλος … απλώνω τα χέρια μου … δεν θα πονέσω δάσκαλε … χτύπα με … ο έρωτας πονάει πιο πολύ … απόδειξε μου το αντίθετο … σαράντα βεργιές δεν φτάνουν … δάσκαλε οι συμμαθητές μου γελάνε και οι κοπελιές μαζί τους … δεν ντρέπομαι …

_ Μανωλιό γιατί είσαι ξυπόλυτος ? … γιατί δεν φοράς παπούτσια όπως οι άλλοι ? …

_ γιάντα δάσκαλε έτσι μ’αρέσει … έχεις δει αγριοκάτσικα να φοράνε παπούτσια ? … δεν κρυώνω … χτύπα με …

_ Μανωλιό θα σε χτυπήσω γερά …( αλήτη κωλόπαιδο … μου αρέσει η περηφάνια σου ) …

_ ναι δάσκαλε … απλώνω τα χέρια μου … μάλωσε με τη βέργα σου …

τα χτυπήματα είναι πολύ δυνατά … οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες γελάνε με τα καμώματα του τρελού Μανωλιού … ο δάσκαλος είναι πολύ αυστηρός … η μια βεργιά διαδέχεται την άλλη και πέφτουν με πολύ δύναμη … πόσο θα άντεχε ο Μανωλιός άραγε ? … σαράντα ήταν οι βεργές και ο Μανωλιός δεν έβγαλε άχνα … τα χέρια του ήταν κατακόκκινα και δεχόταν κάθε χτύπημα από τον δάσκαλο του … ξεπέρασε πάνω από σαράντα χτυπήματα και η βέργα δεν άντεξε και λύγισε … έσπασε από μόνη της … οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες του Μανωλιού δεν γελούσαν πια μα σοβαρεύτηκαν … δεν θα ήθελαν να ήταν ποτέ στη θέση του και τον ζήλεψαν μέσα από όσα περνούσε … ο δάσκαλος πέταξε το υπόλοιπο κομμάτι από την βέργα του ... τον κοίταξε στα μάτια, του χαμογέλασε και τον αγκάλιασε ψιθυρίζοντας στο αφτί του ...

_ Μανωλιό η ζωή είναι ένα κουλούρι σαν βαθμολογία … αγαπάς και … περίμενε λίγο …
γύρισε στην τάξη και είπε …

_ το μάθημα τελείωσε … μπορείτε να φύγετε … πήρατε ένα μάθημα σήμερα … μα δεν τελείωσε ακόμα … ο Μανωλιός και εγώ έχουμε πολλά να πούμε … φύγετε τώρα ! …
Αποχώρησε η τάξη σιωπηλή μα όλοι έριχναν ένα βλέμμα συμπόνιας στον Μανωλιό … ο δάσκαλος και ο Μανωλιός έμεινα μόνοι … οι σιωπές τους είχαν πολλά και τίποτα να πουν, μα ο δάσκαλος έσπασε τη σιωπή …

_ Μανωλιό είσαι παλληκάρι μετά από όσα πέρασες σήμερα … κατάλαβα πως αγάπησες και πληγώθηκες πολύ … δοκίμασες πάνω από σαράντα βεργές και δεν πόνεσες … σε κοίταζα κατάματα όσο σε χτυπούσα, έκανες και εσύ το ίδιο μα δεν παραπονέθηκες … μείναμε οι δυό μας … ξέρεις κάτι ? … με δίδαξες κάτι … πως όσες βεργές και να δεχτείς δεν θα σε πονέσουν τόσο όσο ο έρωτας … Μανωλιό κρυώνεις ? … πάγωσαν τα πόδια σου ? … είσαι περήφανος Μανωλιό … να σου ζητήσω μια συγνώμη και να σου κάνω ένα δώρο ? … φόρεσε τα παπούτσια μου … έλα, θα σε ζεστάνουν … Μανωλιό αν σε χτύπησα τόσο πολύ πόνεσα περισσότερο ….. όμως μου απέδειξες πως … προχώρα Μανωλιό … το ίδιο αγαπήσαμε … πες κάτι …

_ δάσκαλε δεν θα με δεις ποτέ να κλάψω … δάσκαλε δεν παγώνουν τα πόδια μου … δάσκαλε έμαθα να κλαίω μόνος μου τα βράδια … δάσκαλε είναι τόσο όμορφος ο έρωτας αλλά πονάει πολύ … και τον έρωτα αυτό τον αποκαλώ Αρετούσα … δεν θέλω να το μάθει κανένας ποτέ … δεν θα ξαναέρθω στο μάθημα μα και ούτε θα πάω σπίτι … δεν αντέχω τον ξύλο από τον πατέρα μου με τη ζώνη … κοίταξε με … βγάζω την μπλούζα μου …είμαι γεμάτος μελανιές από το ξύλο … ξέρεις πόσο πονάω ? … μάλλον όχι δάσκαλε … δεν με ρώτησες ποτέ τι με έκανε και δεν διάβασα, δεν με ρώτησες ποτέ πως είναι η ζωή μου, δεν με ρώτησες πόσα χιλιόμετρα κάνω ξυπόλητος κάθε μέρα για να μάθω γράμματα και πόσο υποφέρω με τον πατέρα μου… δάσκαλε δεν θα μάθεις ποτέ πόσο αγάπησα και τι αγάπησα … βρέχει … φυσάει και η μπόρα δυναμώνει … η φύση με περιμένει …η βροχή είναι τα δάκρυά μου και ο αέρας οι θυμωνιές μου … θα κλάψω, θα θυμώσω μαζί τους και θα γίνω ένα με τα στοιχειά τηε φύσης … δάσκαλε πρέπει να φύγω … με ειρωνεύτηκαν οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες μου μέσα από το χάλι μου … πες τους πως … ίσως μια μέρα ξανασυναντηθούμε, αλλά θα δουν ένα αλλιώτικο Μανωλιό … αντίο δάσκαλε … 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου