{ ποτέ μη λες ποτέ } ...

   { παραμύθια για μεγάλους } ... 

_ καλημέρα ιππότη μου …. μη μιλάς …. δεν έχεις πολλές δυνάμεις και πρέπει να ξεκουραστείς … θα σου μιλάω εγώ γιατί δεν θέλω να κουράζεσαι … πονάς ακόμα ε ?  … μάτια μου …. σε βρήκα στο κατώφλι μου πληγωμένο μαζί με το άλογο σου … αυτό σε έφερε σε μένα και το ευχαριστώ πραγματικά … είναι πληγωμένο και αυτό , αλλά γρήγορα ανάρρωσε …έχεις πυρετό ακόμα  αλλά θα γίνεις καλά γιατί τα βότανα του δάσους πάντα μου είπαν την αλήθεια … είσαι πολύ κουρασμένος …. και έχουμε να πούμε τόσα πολλά όταν θα γίνεις καλά ιππότη μου … ξεκουράσου …κοιμήσου μάτια μου … κοιμήσου ….

οι μέρες περνούσαν μα ο ιππότης δεν έδειχνε να γιατρευόταν … όμως αυτή που τον πρόσεχε δεν τον άφηνε στιγμή από τα μάτια της … έκανε γρήγορα τις δουλειές στο σπίτι γέμιζε νερό την στάμνα της από το ποτάμι , τραγουδούσε , μάζευε χόρτα από το δάσος , και έφτιαχνε κάτι να φάνε …. ο ιππότης πάντα ήταν το επίκεντρο της σκέψης της …. τον λάτρευε … ήταν μια όμορφη παρουσία στην μοναξιά της … της έδινε αλλιώτικες εικόνες μέσα της με την παρουσία της … μόνη της ζούσε σε αυτό στο σπιτάκι στο δάσος , και η συντροφιά της ήταν ο ίδιος της ο εαυτός … ζούσε μια ανιαρή καθημερινότητα , αλλά όλα άλλαξαν με την παρουσία του … τον βρήκε στο κατώφλι της αιμόφυρτο , μα δεν δίστασε να τον περιθάλψει … λάτρεψε την ματιά του πριν λιποθυμήσει στα πόδια της … ανάσες ….ανάσες ενστίκτου μέσα της …

_ καλημέρα σου άγνωστη …. σε ευχαριστώ όσα έκανες για μένα … μπορώ να σε βοηθήσω με την σειρά μου ?  …. 

αυτή ξαφνιάστηκε μα δεν τρόμαξε όπως άναβε την φωτιά να μαγειρέψει γα αυτόν  … δεν περίμενε πως έγινε τόσο καλά έτσι απότομα … γύρισε , τον κοίταξε και του είπε με χαμόγελο …

_ είσαι καλά ιππότη μου ? … έλα κάθισε … δεν θέλω να κουράζεσαι …σου έφτιαξα μια σούπα από τα πιο σπάνια χόρτα … είσαι καλά μάτια μου ? ... ιππότη μου …

_ καλά είμαι της απάντησε χαμογελώντας … είμαι έτοιμος για την επόμενη μάχη … που είναι το άλογο μου ? … αλήθεια τι σε έκανε να με προστατέψεις και να με κάνεις καλά ? … δεν ξέρεις ποιος είμαι και ρισκάρισες την ίδια σου τη ζωή … με ψάχνουν να με σκοτώσουν και όποιος θα με έκρυβε θα τον κρεμούσαν … αλήθεια , ξέρεις ποιος είμαι ? …

_ όχι ιππότη μου … αλλά όποιος και να ήσουν το ίδιο θα έκανα … ένας τραυματίας ήσουν … αλλά η τελευταία ματιά σου πριν πέσεις από το άλογο μίλησε περισσότερο από τα λόγια σου … αλλά θα φύγεις ? … το ήξερα από την αρχή που σε πρωτοείδα .. ήξερα πως μόνη μου θα μείνω πάλι στο τέλος … το ήξερα από την αρχή , αλλά δεν θέλω να ζήσω το τέλος … δεν με θέλει η μοίρα να αγαπηθώ και να με αγαπήσουν … μη φεύγεις τόσο γρήγορα ιππότη μου … κάθισε να φάμε μαζί … να φάμε έστω μια φορά μαζί … σε παρακαλώ … το όνειρο τελειώνει …

_ δεν προλαβαίνω … πρέπει να πολεμήσω … γεννήθηκα να πολεμάω και να πεθαίνω … η τελευταία μάχη μου με νίκησε και με διέλυσε ολοσχερώς …όμως πρέπει να φύγω και να πάρω το αίμα μου πίσω … αλλά γιατί με κοιτάζεις έτσι ? .. γιατί κλαίς ? ….  

_ δεν κλαίω ιππότη μου αλλά τα μάτια μου μιλάνε … τα μάτια μου λάτρεψαν τα πληγωμένα μάτια σου … κατάλαβα πως οι πληγές σου ήταν στα μάτια σου και όχι στο σώμα σου … μα δεν θα μπορέσεις να με καταλάβεις … μόνη μου ζω στο δάσος και στην μοναξιά μου … ήθελα στη ζωή μου να βρω μια αληθινή συντροφιά , αλλά τη μόνη αλήθεια της μοναξιάς μου την βρήκα εδώ στο δάσος … οι άνθρωποι είναι ψεύτες και υποκριτές .. καλύτερα το αληθινό βλέμμα ενός λύκου παρά του ανθρώπου … θα φύγεις ε ? … το ήξερα … δεν είμαι όμορφη , δεν θα καταφέρω ποτέ να σε κάνω να νοιώσεις κάτι για μένα ,  αλλά λέω αλήθειες … ξέρω να χαμογελάω , έμαθα να ονειρεύομαι , αλλά το ήξερα πως θα έφευγες … δεν παραπονιέμαι όμως … λίγες σταγόνες συναισθημάτων ζήτησα από τα ξωτικά του δάσους και μου την πρόσφεραν με την παρουσία σου … αλλά θα ήθελα ακόμα λίγες … όμως ιππότη μου πρέπει να φύγεις και το ήξερα πως θα χαθείς μαζί με τα άλλα όνειρα που έπλεκα τα βράδια στην απέραντη μοναξιά μου … το άλογο σου σε περιμένει …είναι πολύ περήφανο σαν εσένα … του μιλούσα και με καταλάβαινε … σε περιμένει μου είπε …

_ κλαίς μάτια μου και σε νοιώθω … αλήθεια πως σε λένε νεράιδα μου ? …

αυτή όσο τον κοιτούσε τόσο περισσότερο έκλαιγε , αλλά ήταν περήφανη … δεν ντρεπόταν να του πει την αλήθεια μέσα από το βλέμμα της …

_ μύριαμ με λένε ιππότη μου αλλά δεν είμαι νεράιδα … δεν είμαι όμορφη και δεν έχω φτερά .. δεν ξέρω να πετάω όπως οι νεράιδες , ξέρω να χαμογελώ σαν αυτές μέσα από τις αλήθειες μου … άλλωστε οι νεράιδες δεν κλαίνε τα πρωινά , μα ίσως λίγες αυτές μόνο τα βράδια … αλήθεια , τόσο πολύ βιάζεσαι να φύγεις ιππότη μου ? … μείνε για λίγο μαζί μου … μόνο λίγο … ένα τόσο δα λιγάκι … πόσες αλήθειες λένε τα μάτια μου ? …. πόσες αλήθειες λένε τα δικά σου ? …. πρέπει να φύγεις … το ξέρω πως πρέπει να φύγεις ….  Θέλεις να φύγεις πραγματικά ιππότη μου ? …. θέλεις να φύγεις ? .. φύγε μάτια μου … όμως μάτια μου να μου προσέχεις … να μου προσέχεις … υποσχέσου μου πως θα προσέχεις …

_  ναι πριγκίπισσα  μου , στο υπόσχομαι … φεύγω με το άλογο μου … σε ευχαριστώ για όλα μύριαμ … είσαι πολύ καλή ….

_ ναι ιππότη μου …. όμως δεν είμαι πριγκίπισσα  και δεν θα γίνω «ποτέ» … σε ευχαριστώ για το γλυκό ψέμα σου … μου δίνει δύναμη να αντέχω ακόμα … είσαι ιππότης …  

_ ακόμα κλαίς μύριαμ … όμως να ξέρεις πως μερικές φορές τα όνειρα μεταμορφώνονται σε πραγματικότητα …. όμως «ποτέ μη λες ποτέ» … φεύγω …. σε ευχαριστώ και πάλι για όλα …

ο ιππότης καβάλησε το άλογο του , η μύριαμ τον κοιτούσε του χαμογελούσε , μα την πρόδιδαν οι αλήθειες της μέσα από τα δάκρυα της ….περίμενε ο ιππότης να χαθεί στο δάσος …ο ιππότης πάνω στο άλογο του την κοίταξε , της χαμογέλασε και έκανε τα πρώτα βήματα προς το δάσος … η μύριαμ ξέσπασε σε λυγμούς … πάλι θα έμενε μόνη …. κάθισε στο σκαλοπάτι , έσκυψε το κεφάλι στα γόνατα της και ξέσπασε σε δυνατούς λυγμούς …. ακόμα ένα όνειρο χάθηκε για αυτήν … έκλαιγε και ήταν στον κόσμο της … δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω της αλλά μόνο ο δικός της κόσμος της μοναξιάς … ένα χέρι την αγκάλιασε , την έφερε προς το μέρος του την φίλησε στο στόμα , την κοίταξε και της ψιθύρισε δακρύζοντας …

_ μύριαμ να ξέρεις πως νεράιδα υπάρχει μόνο μία στο δάσος σου … εσύ … μύριαμ να ξέρεις πως δεν είσαι μόνο νεράιδα αλλά και πριγκίπισσα … πάλι εσύ … σε παρακαλώ … ακολούθησε με …

η  μύριαμ ξαφνιάστηκε από αυτό το απρόσμενο αγκάλιασμα και φιλί … δεν πίστευε στα μάτια της … δίπλα της ήταν ο ιππότης της …. του χαμογέλασε , τον κοίταξε στα μάτια και τον ρώτησε …

_ και που πάμε ιππότη μου ? … γιατί με θέλεις ? …

_ γιατί μάτια μου βρήκα αυτό που πάντα έψαχνα … με σκότωσε ο έρωτας , αλλά ξαναζωντάνεψα μέσα από εσένα μέσα από τον αληθινό έρωτα σου … έλα , ακολούθησε με μύριαμ σε παρακαλώ … το κάστρο μου σε περιμένει βπριγκίπισσα μου … θα είσαι μια αληθινή πριγκίπισσα δίπλα μου … έλα … αλλά  "ποτέ μη λες ποτέ" αλλά "πότε" … 

μάτια μου …